Рэй Брэдберы: Розніца паміж версіямі

Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др дапаўненьне
др дапаўненьне
Радок 1:
Нас зашмат. Нас мільярды, і гэта зашмат. Усе не ведаюць адзін аднаго. Прыходзяць чужынцы і гвалцяць цябе. Чужыя выдзіраюць у цябе сэрца, высмоктваюць кроў. Божухна, хто гэтыя людзі? Я іх у жыцці ніколі ня бачыў.
 
 
Мы — немагчымасць у немагчымым сусвеце.
 
 
Як рэдка на твары іншага чалавека можна ўбачыць адлюстраванне твайго ўласнага твару, тваіх патаемных, трапяткіх думак.
 
 
— Атрымліваецца, я нябожчык? Чатыры гады ляжу на могілках? Чаму ж мне ніхто не паведаміў?
— Нябожчыку складана паведаміць, што Ён памёр.
(«Вітаю, мне трэба ісьці»)
 
 
— Гэнры, чатыры гады — доўгі тэрмін…
— Не спрачаюся. Але гэта нішто ў параўнаньні зь вечнасьцю. Вечнасьць — вось сапраўдная камэдыя.
(«Вітаю, мне трэба ісьці»)
 
 
Мужчыны старэць не сьпяшаюцца, а паміраюць раней. Жанчыны старэюць раней, а паміраць не сьпяшаюцца.
Радок 19 ⟶ 24:
— Той, хто гатовы апусьціцца на любы падсьціл, ня мае права разважаць ні пра думкі, ні пра пачуцьці.
(«Заданьне на падзел»)
 
 
— Трэба сёе-тое пераглядзець. Вазьму-ка я назад Джона Чывэра.
Радок 25 ⟶ 31:
— Можна і так сказаць. Гэтыя дутыя аўтарытэты толькі і робяць, што корпаюцца адзін у аднаго ў пупку, сьпяваюць ўзаемныя дыфірамбы на Пятай авеню і ўсю дарогу паляць халастымі!
(«Заданьне на падзел»)
 
 
— Ох, скажыце, калі ласка! — Яна села ў фатэль, паклала рукі на калены і нахілілася наперад, ківаючы ў бок кніжных гор. — Здаецца, я пачынаю разумець, дзе паміж Намі прайшла расколіна. Твае ўлюбёныя кнігі для мяне — глупства. Мае для Цябе — барахло. Смецьце. Чаму Мы гэтага не заўважылі дзесяць год таму?
— Мы шмат чаго не заўважаем, пакуль… — ён запнуўся, — …пакуль кахаем.
(«Заданьне на падзел»)
 
 
– Гэта тое ж самае, калі некаторыя забываюцца, што жывуць! – Бацька засьмяяўся ўголас. – Людзі жывуць семдзесят гадоў і проста не заўважаюць. Яны забываюцца казаць: чорт пабяры, бо я жывы!
(«Мяркую, Ты цікавішся, чаму мы тут?»)
 
 
– Не давай абяцаньняў, калі ня маеш патрэбы іх выконваць,