Вальмен Аладаў: Розніца паміж версіямі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма тлумачэння праўкі |
|||
Радок 5:
{{Q|Цытата= Вестку пра гэту падзею мы неяк адразу ўспрынялі спакойна. Цяпер разумею: мы, дзеці, проста не ўсведамлялі сэнс гэтага страшнага слова. Не было панікі і ў дарослых. У аўторак 24 чэрвеня бацькі спакойна сабраліся на працу (бацька ў гэты дзень прымаў экзамен). Праўда, бацькі ўзялі нас з братам з сабой. Пакуль ішлі па горадзе, пачалася трывога. Уміг бясхмарнае неба над горадам ператварылася ў равучае пекла. На шчасце, мы паспелі дабегчы да музея, дзе працавала мама, і схавацца ў бамбасховішчы, якое знаходзілася там. Там і перасядзелі гэты страшны дзень, які ўвайшоў у гісторыю як дзень самай вялікай бамбёжкі Мінска.<ref name="вайна">[http://arcp.by/ru/article/k-70-letiyu-velikoy-pobedy-voyna-glazami-aladova К 70-летию Великой Победы. Война глазами Аладова]</ref>|Аўтар= |Каментар = пра [[Бамбардзіроўка Мінска|бамбардзіроўку Мінска]] |Арыгінал= Весть об этом событии мы как-то сразу восприняли спокойно. Сейчас понимаю: мы, дети, просто не осознавали смысл этого страшного слова. Не было паники и у взрослых. Во вторник 24 июня родители спокойно собрались на работу (отец в этот день принимал экзамен). Правда, родители взяли нас с братом с собой. Пока шли по городу, началась тревога. Вмиг безоблачное небо над городом превратилось в ревущий ад. К счастью, мы успели добежать до музея, где работала мама, и спрятаться в находившееся там бомбоубежище. Там и пересидели этот страшный день, вошедший в историю как день самой большой бомбежки Минска}}
{{Q|Ад з'едлівага дыму ў нашай часовай хованцы стала знаходзіцца небяспечна, таму ўсе хто знаходзіўся ў будынку пакінулі яго, а бацькамі было прынята рашэнне прабірацца ў Маскву да сваякоў. Гэта было 25 ліпеня. Разам з усімі работнікамі музея мы выйшлі з будынка і пайшлі па вул. Карла Маркса ў бок Маскоўскай шашы. Далёка на гарызонце праглядалася страшэнная карціна горада ў агні. Мы праходзілі міма падпаленых дамоў — яны былі пазбаўленыя жыцця. Замест вокнаў утварыліся чорныя квадраты, у асобных секцыях яшчэ ўспыхвалі агеньчыкі. Месцамі ў сценах былі бачныя расколіны. Камяні, якімі выбрукаваны вуліцы, былі раскіданыя, як пушнінкі. Паўсюль целы загінулых і ад іх жудасны пах… Насілу мы дабраліся да станцыі Калодзішчы і селі ў нейкі
{{Зноскі}}
|