Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч

Вінцэ́нт-Яку́б (Вікенцій Іванавіч) Ду́нін-Марцінке́віч (Псэўданім: Навум Прыгаворка) — беларускі празаік, паэт, драматург, тэатральны крытык. Заснавальнік нацыянальнай драматургіі, тэатру, першы клясык новае беларускае літаратуры.

Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч

Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч.

Нараджэнне

4 лютага 1808 фальв. Панюшкавічы, Бабруйскі павет, Расійская імперыя

Смерць

29 снежня 1884 Люцынка, Мінскі павет, Расійская імперыя

Грамадзянства

Беларусь

Род дзейнасці

празаік

Думкі

Зьвяртайце ўвагу не на багацьце, але на сэрца, навуку і славу ў людзей.

Бараніць родны край – гэта рыцараў справа!

Што чуе сэрца, тое без страху гавораць нашы вусны.

"Кожнае Божае стварэньне прывязваецца да роднага кута, у якім, выходзячы з мацярынскага лона, выдала першыя гукі, у якім, падтрыманае чулымі, клапатлівымі рукамі бацькоў ставіла першыя крокі.

З адукацыяй і веру спалучайце!

Той каханьня не дастане, Хто адно глядзіць нажывы.

Што зрабіў дабро, душа мая рада.

Ваш суд мне не страшны, хай злосна скавыча У будцы сабака, увагі на пса не зьвярну я. Як раіць пясьняр Сыракомля, пішу я Цяпер, як заўсёды, на мове мужычай.

Калі бяседа будзіць мілыя ўспаміны, Дык момантам здадуцца вечара гадзіны.

Асьцярожна, каб веліч былога не сьцерці!

У людскай натуры здаўна зло такое, Што ляпей смакуе, дзетачкі, чужое.

Дык і ў тых, пра каго кажуць: душы іх зь лёду – Растае лёд у танцы жыцця і свабоды.

Эх, міла ж чалавеку з прошласьці ўспамінам Змагацца, зручна ўсеўшыся перад камінам

На шляху здрады хіба вам Бог дапаможа?

Хто з Богам, з тым і Бог.

Чакаць – мужыцка прывычка.

Людзей трэба слухаць. Не прыстоіць проціў усіх дмухаць.

Асьвета ёсьць першай прыступкай, як фізычнага, гэтак аднолькава і маральнага паляпшэньня побыту

О Божа! Бясконцы дабра крыніцы, Калі твой люд, што цябе абражае, Заместа кары з тваёй жа дзясніцы Такое багацце мае.

Хоць касцёлак невялічкі, Ды ў ім стройна, гарманічна.

Кабета просіць, вось ангел, здаецца!

Прысягу ламаць грэх вялікі, не гожа.

Хто ў Бога верыць, той не ашуканы.

Каб ты, адважны Гектар, мог прадбачыць, Што згінеш у баі, лёс мог бы перайначыць – Сядзеў бы ў Троі. І Ахіл не йшоў бы ў схватку, Каб знаў, што нехта там стралой прашые пятку.

Услужыць нялёгка справядлівай славе!

Юрыста абдзярэ ўсіх дачыста.

Не, да скнары, каб сьмерць пагражала, нябога, Не ідзі за парадай і за дапамогай.

Выказваньні пра Вінцэнта Дуніна-Марцінкевіча

	Марцінкевіч, першы ўзяўшы ў сьвядомыя рукі беларускую дуду нашага народа, здабыў зь яе песьню, якую народ зразумеў, а хатняе рэха паўтарыла.
	— Уладзіслаў Сыракомля

Спасылка

Думкі Дуніна-Марцінкевіча