Максім Багдановіч

Максім Багдановіч (1891—1917) — беларускі паэт, празаік, публіцыст, літаратуразнавец, перакладчык, класік беларускае літаратуры.

Максім Багдановіч

Максім Багдановіч.

Нараджэнне

1891

Смерць

1917

Грамадзянства

Беларусь

Род дзейнасці

паэт

Цытаты

Так цёпла цэлы дзень было, Што дзед – i той сцягнуўся з печы, Ля рэчкі сеў, дзе больш пякло, I грэў пад старай світкай плечы.

— верш Дзед, 1913

Ціха ўсё было на небе, зямлі і на сэрцы… Ноч цемнатою навокала ўсё пакрывала, Ясныя зоркі блішчалі, і месяц ўжо выплыў, Неба, і лес, і палі серабром аблівая.

— верш Ноч, 1908

Толькі ў сэрцы трывожным пачую За Краіну радзімую жах, Ўспомню Вострую Браму святую І ваякаў на грозных канях. Ў белай пене праносяцца коні, Рвуцца, мкнуцца і цяжка хрыпяць: Старадаўняй Літоўскай Пагоні Не разбіць, не спыніць, не стрымаць.

— верш Пагоня, 1913

Дзесь у хмарах жывуць павукі, Што снуюць павучыну дажджа (…) Чуеш! Во шорах ног павукоў, Аплятаючых сьцены і дах.

— верш Дзесь у хмарах жывуць павукі…, 1911

Краю мой родны! Як выкляты Богам — Столькі ты зносіш нядолі. Хмары, балоты… Над збожэм убогім Вецер гуляе на волі. Поруч раскідалісь родные вёскі. Жалям сцікаюцца грудзі! — Бедные хаткі, таполі, бярозкі, Ўсюды панурые людзі…

— верш Краю мой родны! Як выкляты Вогам…, 1913

Мая душа, як ястраб дзікі, Што рвецца ў неба на прастор, Вартуе вольных птушак крыкі, –Мая душа як ястраб дзікі.

— верш Мая душа, 1910

Народ, Беларускі Народ! Ты – цёмны, сляпы, быццам крот. Табою ўсягды пагарджалі, Цябе не пушчалі з ярма I душу тваю абакралі, — У ёй нават мовы няма.

— верш Народ, Беларускі Народ!, 1913

Я не самотны, я кнігу маю…

— верш Ў краіне светлай, дзе я уміраю, 1917

не нудзіся! Прыйдзе вясна! Гукне: „Прачніся, зямля! прабудзіся З цяжкага сна!” Сонца прагляне, зазелянее Траўка ў лугу, Гукне вясна і, як ветрам, развее Гора-нуду!

— верш Прыйдзе вясна, 1908

Сосны, елі, хвоя, хвошчы, Цёмны мох. Чую я – лясун касматы Тут залёг.

— верш Лясун, 1909

«Ўспамянем, мой дружа, ў багатай чужыне Аб беднай, далёкай сваёй старане».

— верш На чужыне, 1905

Толькі ў сэрцы трывожным пачую За краіну радзімую жах, — Ўспомню Вострую Браму сьвятую І ваякаў на грозных канях. Ў белай пене праносяцца коні, — Рвуцца, мкнуцца і цяжка хрыпяць… Старадаўняй Літоўскай Пагоні Не разьбіць, не спыніць, не стрымаць. У бязьмерную даль вы ляціце, А за вамі, прад вамі — гады. Вы за кім у пагоню сьпяшыце? Дзе шляхі вашы йдуць і куды? Мо яны, Беларусь, панясьліся За тваімі дзяцьмі наўздагон, Што забылі цябе, адракліся, Прадалі і аддалі ў палон? Біце ў сэрцы іх — біце мячамі, Не давайце чужынцамі быць! Хай пачуюць, як сэрца начамі Аб радзімай старонцы баліць… Маці родная, Маці-Краіна! Не усцішыцца гэтакі боль… Ты прабач, ты прымі свайго сына, За Цябе яму ўмерці дазволь!.. Ўсё лятуць і лятуць тыя коні, Срэбнай збруяй далёка грымяць… Старадаўняй Літоўскай Пагоні Не разьбіць, не спыніць, не стрымаць. — "Пагоня"

— 1916 год