Якуб Колас

Яку́б Ко́лас (сапр. Канстанці́н Міха́йлавіч Міцке́віч; 22 кастрычніка (3 лістапада) 1882 — 13 жніўня 1956) — беларускі паэт, празаік, драматург, крытык, публіцыст, перакладчык, вучоны, педагог, грамадскі дзеяч.

Якуб Колас

Нараджэнне

1882 засценак Акінчыцы Мінскага павета (цяпер у межах Стаўбцоў)

Смерць

1956 Мінск

Выказванні Якуба Коласа

Шчасце можа быць поўным толькі тады, калі ўсе вакол цябе адчуваюць сябе шчаслівымі

— «Што яны страцілі»

Што ні кажы, а жыццё, ужо само па сабе, ёсць радасць, вялікае шчасце, бясцэнны дар

— «У палескай глушы», раздзел II; трылогія «На ростанях»

Часамі самае маленькае знаходзіцца ў блізкай і цеснай сувязі з самым вялікім. Трэба толькі ўмець знайсці месца іх стыку

— «Ноч, калі папараць цвіце»

Калі парушаюцца драбязговыя правы, то чалавек гатоў грызціся за гэта і кусацца зубамі; там жа, дзе разбіваецца сама аснова, прынцып, ён згінае сваю галаву і моўчкі падстаўляе яе пад абух

— словы Лабановіча, «У палескай глушы»

Добра быць у дарозе, якую ты сам сабе выбіраеш.

— «На ростанях», кніга трэцяя, раздзел XXIII

Без атак і абароны няма сапраўднае вайны

О край мой мілы! Ўсёй душою Хачу злучыцца я з табою, Ў тваіх палях пазычыць сілу, Ў тваёй зямлі сысці ў магілу…

— з раздзела ХVІІІ «Зіма ў Парэччы», паэма «Новая зямля»

Забілі зайца, не забілі, Але ж, брат, гуку нарабілі

— з раздзела ХVІІІ «Зіма ў Парэччы», паэма «Новая зямля»

А вось, як будзеце вучыцца, То можна сэнсу і дабіцца

— з раздзела XXІ «Таемныя гукі», паэма «Новая зямля»

Набыць дабра не надта лёгка, Яно, як шклечка тое, крохка: Чуць да яго не так кранешся І з чарапкамі астанешся

— з раздзела VIІІ «Смерць ляснічага», паэма «Новая зямля»

Зямля дасць волі, дасць і сілы, Зямля паслужыць да магілы, Зямля дзяцей тваіх не кіне, Зямля – аснова ўсёй айчыне

— з раздзела XXVI «Агляд зямлі», паэма «Новая зямля»

Дарогі, вечныя дарогі! Знаць, вам спрадвеку самі богі, Калі красёнцы жыцця ткалі, І вашы лёсы вызначалі, Няма канца вам, ні супыну; Вы жывы кожную часіну, То задуменны, смутна строгі, То поўны чараў спадзявання, То страхаў цёмнага знікання

— з раздзела XXVII «Па дарозе ў Вільню», паэма «Новая зямля»

Усё сваю дарогу мае

— з раздзела XXVII «Па дарозе ў Вільню», паэма «Новая зямля»

Я не зайздрошчу тым з вас, брацці, Каго спрадвечныя закляцці Не парушалі, не тамілі І цяжкім каменем не білі І для каго ўвесь гэты свет Ёсць аднае цялежкі след, Пытанні толькі дабрабыту, Дзе ўсё прыводзіцца к карыту

— з раздзела XXVII «Па дарозе ў Вільню», паэма «Новая зямля»

Але раз ты наважыў дзела, Ідзі станоўка, роўна, смела, Ідзі, назад не аглядайся І на другіх не пакладайся!

— з раздзела XXX «Смерць Міхала», паэма «Новая зямля»

Літаратура

• Назаранка Ю. В. Афарызм як жанр выслоўнай творчасці Якуба Коласа // Працы кафедры сучаснай беларускай мовы. Вып. 3 / Пад рэд. А.Я. Міхневіча. – Мн.: РІВШ БДУ, 2004. – С. 75-80.