Яўген Аляксандравіч Еўтушэнка
Яўген Аляксандравіч Еўтушэнка (18 ліпеня 1933, горад Зіма, Іркуцкая вобласць — 1 красавіка 2017, Талса, Аклахома, ЗША) — рускі паэт.
| Яўген Аляксандравіч Еўтушэнка | |
| Нараджэнне | |
| 18 ліпеня 1933 горад Зіма, Іркуцкая вобласць | |
| Смерць | |
| 1 красавіка 2017 Талса, Аклахома, ЗША | |
Выказванні Яўгена Еўтушэнкі
правіцьМяне прынялі ў Літаратурны інстытут без атэстата сталасці і амаль адначасова ў Саюз пісьменнікаў, у абодвух выпадках палічыўшы дастатковай падставай маю кнігу. Але я ведаў ёй кошт. І я хацеў пісаць па-іншаму. — аб уступленні ў Саюз пісьменнікаў | |
Меня приняли в Литературный институт без аттестата зрелости и почти одновременно в Союз писателей, в обоих случаях сочтя достаточным основанием мою книгу. Но я знал ей цену. И я хотел писать по-другому. |
- — «Преждевременная автобиография»
Выказванні пра Яўгена Еўтушэнка
правіцьПразмернаму поспеху Еўтушэнка спрыяла прастата і даступнасць яго вершаў, а таксама скандалы, якія часта падымаліся крытыкай вакол яго імя. Разлічваючы на публіцыстычны эфект, Еўтушэнка то выбіраў для сваіх вершаў тэмы актуальнай палітыкі партыі (напрыклад, «Нашчадкі Сталіна» ці «Брацкая ГЭС»), то адрасаваў іх крытычна настроенай грамадскасці (напрыклад, «Бабін Яр» або «Балада пра браканьерства»). Яго вершы большай часткай апавядальны і багатыя вобразнымі дэталямі. Многія пакутуюць даўготамі, дэкламацыйныя і павярхоўныя. Яго паэтычная здольнасць рэдка выяўляецца ў глыбокіх і змястоўных выказваннях. Ён піша лёгка, любіць гульню слоў і гукаў, нярэдка, аднак, гэта даходзіць у яго да вычварнасці. Славалюбівае імкненне Еўтушэнка стаць, працягваючы традыцыю У. Маякоўскага, трыбунам паслясталінскага перыяду прыводзіла да таго, што яго талент — як гэта яскрава выяўляецца, напрыклад, у вершы «Па ягады» — здавалася, слабее. — пра паэтычны стыль | |
Чрезмерному успеху Евтушенко способствовала простота и доступность его стихов, а также скандалы, часто поднимавшиеся критикой вокруг его имени. Рассчитывая на публицистический эффект, Евтушенко то избирал для своих стихов темы актуальной политики партии (например, «Наследники Сталина» или «Братская ГЭС»), то адресовал их критически настроенной общественности (например, «Бабий Яр» или «Баллада о браконьерстве»). Его стихи большей частью повествовательны и богаты образными деталями. Многие страдают длиннотами, декламационны и поверхностны. Его поэтическое дарование редко проявляется в глубоких и содержательных высказываниях. Он пишет легко, любит игру слов и звуков, нередко, однако, доходящую у него до вычурности. Честолюбивое стремление Евтушенко стать, продолжая традицию В. Маяковского, трибуном послесталинского периода приводило к тому, что его талант — как это ярко проявляется, например, в стихотворении «По ягоды» — казалось, ослабевает. | |
| — Вольфганг Казак |
Самапраслаўленне не можа здабыць форму спакойнага, упэўненага ў сабе самалюбавання, не можа быць і выразам аўтэнтычнай асобы. Амбіцыі выключна вялікія і даўно перасягнулі маштаб талента. Жанр аказваецца люта палемічным у кожным сваім слове, у кожным выказванні, і галоўнае — той, хто кажа не можа ні на хвіліну спыніцца; уступіўшы ў спрэчку з часам і светам, ён вымушаны бесперапынна маніфеставаць. — пра паэму «Фуку» | |
Самопрославление не может обрести форму спокойного, уверенного в себе самолюбования, не может быть и выражением аутентичной личности. Амбиции исключительно велики и давно превзошли масштаб дарования. Жанр оказывается яростно полемичным в каждом своём слове, в каждом высказывании, и главное — говорящий не может ни на минуту остановиться; вступив в спор со временем и миром, он вынужден непрерывно манифестировать. | |
| — Мікалай Гладкіх |
